چکیده
̎ تئاتر نو̏̏ یا ̏تئاتر پوچی̏ بعد از جنگ جهانی دوم ظهور پیدا کرد و بیان کننده سقوط ارزش های انسانی و استهزاء انسان است. ساموئل بکت یکی از پیشگامان این تحول ادبی٬ شکلی از تئاتر را ارائه می دهد که بیانی از پوچی انسان و دنیای اوست. تئاتر نو قصه٬ شخصیت و گفتگوی میان شخصیت ها را رد می کند. در این نوع تئاتر٬ مکان به گونه ای خصمانه شخصیت های داستان را در خود حبس کرده و زمان به شکلی مخرب افراد را به سوی مرگ هدایت می کند. این تئاتر نوعی از کمدی است که رویکردی تراژیک دارد به گونه ای که غم و شادی را با هم در می آمیزد. ضعف در زبان و بیان منجر به عدم ارتباط می شود.
̎در انتظار گودو̎ سبکی جدید همراه با نگرشی نو را در آفرینش تئاتر و نمایش آن آغاز می کند. با تئاتر ̎پایان بازی̎ بکت خود همه ی قوانین نمایشی را به تمسخر می گیرد. شروع نمایشنامه پایان آن را نیز نشان می دهد و شخصیت ها در انتظار این پایان هستند. شخصیت های نمایشنامه های بکت مانند دلقک ها ضد قهرمان هایی هستند که بدنشان محدود به اشیاء شده است. اشیاء اشخاص را کنترل می کنند. بکت از اشیاء برای انتقال کلام و معنا استفاده می کند. پدید آوردن گفتگو میان شخصیت ها تا حدی سخت است که کلمات هیچ معنایی ندارند. این ساختار زبانی پوچ و تهی از هر گونه معنا و مفهوم است.
 

موزیک، ادبیات، داستان، هنر، هماهنگی، هنرمند و هنرمند ثنایی، ارتباط در هنر،
تناسب زیبایی شناختی، احیا.